چه اعجازیست درکویت که دارد بهترین‌ها را           که خالی کرده از شوقش تمام سرزمین‌ها را

همه از خانه‌ها بیرون زدند و عازم یارند           دل با جمع بودن داده‌ای گوشه نشین‌ها را

مسیحی، ارمنی هندو، میان زائران هستند           تو یکجا جمع کردی زیر قُبّه کل دین‌ها را

زمین کـربلا در آسـمان هم مشتری دارد           همان روز ازل بُرده دل عرش برین‌ها را

مدال کربلا رفتن به روی سینۀ ما نیست           رکاب کـج ندارد فـیض دیدار نگـین‌ها را

تـمام کـارهـایم جـور بـود اما نـشـد آخـر           و پائین می زنم دیگر به گریه آستین‌ها را

دوباره آخرش من ماندم و یک بغض هرساله           کنار عکس شش گوشه نشستم اربعین‌ها را

نجف تا کربلا پای پیاده عین معراج است           خیالش مست کرده تا ابد روح الامین‌ها را

به روضه آمدم شاید که اسمم را تو بنویسی           نگاهی از سر احسان کنی این دل غمین‌ها را